|
Historia kościoła p.w. św. Mikołaja w Witanowicach
Parafia św. Mikołaja w Witanowicach, została utworzona przed 1325r. Pierwszy kościół pod wezwaniem św. Mikołaja został zbudowany
na obecnym placu cmentarnym. Na przełomie XVI i XVII wieku zbudowano piękny kościółek drewniany pod cmentarzem (obecnie to miejsce upamiętnia krzyż). Upiększano go w ciągu wieków i odnawiano polichromię. Pobożność Parafian sprawiła, iż wzbogacił się w nowe wyposażenia liturgiczne i ołtarze. Uchodził za jeden z najpiękniejszych kościołów w okolicy. Ciepła
i serdeczności temu Domowi Bożemu nadawała NMB czczona w obrazie jako Pani Witanowska. Rok 1963 zapisał się w tej Parafii jako najbardziej czarny.
W tym bowiem roku spłoną doszczętnie kościół witanowski, wraz ze wszystkimi ołtarzami i dzwonami. Następne lata były bardzo trudne dla życia religijnego w Polsce, a tym bardziej dla Parafii, która została bez kościoła. Wierni na modlitwę i mszę świętą gromadzili się w starej walącej się stajni, która w tym czasie nie była wypełniana zwierzętami, gdyż gospodarka plebańska także upadła. Ówczesny Proboszcz – świętej pamięci Antoni Karabuła – od 1963r. podejmuje starania o budowę nowej Świątyni. Napotyka On na wiele trudności, szczególnie od władz państwowych (są to lata stalinowskie). Po wielkich staraniach udało się! 19 marca 1966r. zatwierdzono lokalizację terenu pod nowy – właśnie ten, w którym teraz modlimy
się – kościół. 14 kwietnia 1967r. ksiądz kardynał Karol Wojtyła dokonał poświęcenia Kamienia Węgielnego. Od 1967r. trwała budowa kościoła, etapami z różnym powodzeniem. Brakuje pieniędzy, różnych materiałów
budowlanych – o wszystko trudno. Po wielkich trudach udaje się w 1975r.
w stanie surowym ukończyć budowę kościoła.
26 października 1975 roku konsekracji tejże świątyni dokonuje
Jego Ekscelencja Ksiądz Biskup Albin Małysiak. Od tamtego czasu dokonuje się remontów, aby nasza świątynia i teren wokół niej był zadbany i godny miejsca świętego.
Kolejnym proboszczem tejże Parafii był śp. ks. Zbigniew Waliczek, który na miarę swoich możliwości i możliwości parafian dbał o dalszy rozwój świątyni, obejścia wokół i o wzrost duchowy wiernych. Po jego śmierci proboszczem zostaje obecny ks. kan. Józef Wróbel (listopad 1988r.).Od samego początku stara się, aby nade wszystko świątynia ducha każdego parafianina była piękna. Stara się ożywić życie Parafii poprzez aktywne włączanie ludzi świeckich w Liturgię Kościoła i odpowiedzialność z wszystko, co się dzieje w niej i wokół niej. Dzięki Jego pracy i duszpasterskiej posłudze świątynia nabiera blasku. Wierni chętnie włączają się w pracę w różnych grupach parafialnych, począwszy od służby liturgicznej ołtarza poprzez Żywe Róże, Akcję Katolicką, Chór Parafialny, a kończąc na Duszpasterskiej Radzie Parafialnej. Z tą ostatnią grupą bardzo ofiarnie i żywo współpracuje, dzięki czemu wspólnymi siłami udaje się dokonywać wciąż na nowo renowacji naszej świątyni i nie tylko. J tak do najważniejszych prac można zaliczyć: kilkakrotne odnowienie świątyni poprzez malowania wewnątrz i zewnątrz: zamontowanie nowoczesnego halogenowego ogrzewania kościoła, ujednolicenie oświetlenia
– żyrandole kryształowe; zamontowanie nowego nagłośnienia w kościele
i w ciągu procesyjnym; wyłożenie nowoczesnego chodnika wokół kościoła
w na cmentarzu, doprowadzono prąd i wodę na cmentarz, wyłożono kostkę chodnikową na cmentarzu, co utworzyło ciąg procesyjny. Do bardzo dużej inwestycji należy zaliczyć również remont podziemnych salek pod kościołem
i adoptowanie ich na salki dla ministrantów – co było darem ks. Proboszcza
dla Parafii. Równie dużą inwestycją jest generalny remont starej plebani
i utworzenie z niej Domu Katolickiego.
Jednak największą i najofiarniejszą pracą było ufundowanie w kościele marmurowej ściany ołtarzowej, ołtarza i ambony jako wyraz wdzięczności Bogu za Wielki Jubileusz Roku 2000. Dzięki temu mamy w naszej świątyni piękną główną nawę ołtarzową z symbolem Ducha Świętego, Krzyżem i obrazem
św. Mikołaja – Patrona Parafii. Jako dowód wdzięczności Panu Bogu za posługę kapłańską ks. Proboszcz ufundował złote tabernakulum, które stanowi „serce” ściany ołtarzowej. Poświęcenia tegoż wielkiego daru dokonał
J.E. Ks. Franciszek Macharski dnia 5 grudnia 1999r.
Dzięki ofiarności i pobożności Parafian, nasza świątynia należy
do jednych z najpiękniejszych świątyń w okolicy. Jednak największą jej ozdobą są modlący się Parafianie, którzy w cichości i pobożności oddają cześć Bogu
w Trójcy Jedynemu.
|
|
